دلی دادم به رسم یاد بود

دلی دادم به رسم یاد بود که تنها لایق این دل تو بودی هزاران امدند این دل بگیرند ندادم چون که دلدارش تو بودی خداوندا نکردم در این دنیا گناهی فقط کردم به چشمانش نگاهی  اگر باشد نگاه من گناهی مجازاتم بکن هر طور که خواهی

عاشقانه

ای دل همه رفتند و تو ماندی در راه

کارت همه ناله بود و بارت همه آه

کوتاه کنم قصه که این راه دراز

از چاه به چاله بود و از چاله به چاه

همه آرزویم اما چه کنم که بسته پایم ...

انتظار ...

چه ساده گذشتم از خویشتن خویش و چه ساده لحظه هایم را تباه کردم چه ساده جوانی ام را با انتظار به سر بردم و چه ساده در اولین پائیز زرد شدم . کلامت چه ساده بر دل ساده من نشست و مهربانی نگاهت چه ساده تر بر چشمان خسته من در میدان عمل ؛ تو نیز مرد نبرد نبودی و فقط گفتی و گفتی و گفتی . تو خستگی های مرا در کلامم ندیدی و انتظار مرا به انتظاری پیوند دادی اینک تو نیز چند صباحی دیگر میروی به غربتی که برایت غریب نیست و من در شهر خویش همچنان غریب مانده ام و اینک تو میروی با اهدافی بلند و من از چاله ای به چاهی سقوط خواهم کرد آری ! سهم من از تو نیز همین بود یک انتظار طولانی و مرگبار ....